okolica podgłośniowa krtani – cechuje się odmiennością budowy w zależności od wieku. U osoby dorosłej miejscem największego przewężenia światła dróg oddechowych w tej okolicy są struny głosowe. U dzieci różnica między przekrojem krtani na poziomie strun głosowych i okolicy podgłośniowej jest nieznaczna. Przy obrzęku okolica podgłośniowa staje się miejscem największego przewężenia dróg oddechowych.

tchawica – struktura o cechach sztywnego walca, co oznacza, że nie jest podatna na zmianę średnicy (nie ma zjawiska obturacji) oraz można wyliczyć jej objętość i pole powierzchni. Jest zerową generacją drzewa oskrzelowego.

DDO – dolne drogi oddechowe

oskrzela – kolejne dychotomiczne rozgałęzienia dróg oddechowych. Wraz ze stopniem podziału maleje ich sztywność, pojawiają się odmienne receptory oraz dodatkowe warstwy tkanek, szczególnie mięśnie, których skurcz jest podstawowym mechanizmem obturacji.

generacje oskrzeli – pośród 23 generacji drzewa oskrzelowego wyróżnić można pewne szczególne strefy. Od 11 generacji oskrzeliki nie mają elementów chrzęstnych (pasywnych, usztywniających) a w strukturze ściany przewagę mają elementy aktywne (mięśnie ze zdolnością do skurczu) istotne w powstawaniu obturacji. Do 16 generacji w oskrzela są jedynie strefą przewodzenia i dla wymiany gazowej stanowią przestrzeń martwą. Od generacji 17-19, czyli oskrzelików oddechowych – I, II, III rzędu zaczyna się niewielka wymiana gazowa co pozwala na wyodrębnienie strefy pośredniej. Strefę wymiany gazowej tworzą generacje 20-22, czyli przewody pęcherzykowe I,II, III rzędu oraz generacja 23, czyli woreczki pęcherzykowe.

mięśnie gładkie – mięśnie niezależne od świadomego sterowania ich skurczem, wchodzące w skład budowy ściany dolnych dróg oddechowych. Włókna mięśni gładkich oplatające oskrzela i oskrzeliki w czasie skurczu zmniejszają, a w czasie rozkurczu zwiększają ich średnicę. Silny skurcz oskrzeli i oskrzelików zaburza lub nawet przerywa drożność dróg oddechowych dając w efekcie napad duszności.

ostroga – krawędźpojawiająca się w miejscu podziału oskrzeli. W aspekcie geometrycznym usytuowanie na drodze centralnego strumienia powietrza płynącego danym oskrzelem stanowi punkt kolizyjny dla przepływających cząstek aerozolu i nasilenie depozycji inercyjnej. Z podobnej przyczyny również ściany oskrzeli generacji niższej po obu stronach ostrogi, które są ustawione pod pewnym kątem w stosunku do strumienia powietrza stanowią miejsca wzmożonej depozycji inercyjnej. oskrzeliki – szczególny w genezie obturacji obszar obejmujący 11 – 16 generację podziału drzewa oskrzelowego. Ściana oskrzelików zbudowana z włókien kolagenowych pozbawiona jest chrzęstnych elementów usztywniających, a dobrze rozwinięta warstwa mięśni zdolnych do skurczu może szybko zmieniać średnicę oskrzelika. pęcherzyki płucne – końcowa generacja dróg oddechowych, miejsce intensywnej wymiany gazowej, lecz również wrota wchłaniania leku do bezpośrednio do krwi. Miejsce istotne w wielu chorobach inwazyjnych. Do leczenia chorób obejmujących pęcherzyki płucne Mogę Mój Aerozol Dopasować wybierając możliwie najniższą średnicę cząsteczki aerozolu. podział dychotomiczny – podział jednego oskrzela na dwa odgałęzienia. receptory glikokortykoidowe – miejsca miejsca działania leków przeciwzapalnych. Mają specyficzne rozmieszczenie w drzewie oskrzelowym. receptory muskarynowe – miejsca miejsca działania leków o działaniu przeciwwydzielniczym, częściowo rozkurczowym. Mają specyficzne rozmieszczenie w drzewie oskrzelowym. receptory B2 – miejsca miejsca działania leków rozszerzających oskrzela. Mają specyficzne rozmieszczenie w drzewie oskrzelowym.

Geometrię i budowę dróg oddechowych traktować można jako strukturę, w obrębie której realizowane są różnorakie funkcje, a te natomiast inicjowane są przez liczne elementy regulacyjne i efektorowe. Szczegółowe omówienie wszystkich aspektów funkcjonowania drób oddechowych nie jest możliwe, jednak można na poziomie podstawowym, w oparciu o geometrię dróg oddechowych, wskazać niektóre istotne cechy fizjologii i patologii układu oddechowego.