AEROZOLOTERAPIA.PL
Felix, qui potuit rerum cognoscere causas
Menu
Plakat 1, „Wskaźnik przyspieszenia wdechu : od aerodynamicznego perpetuum mobile do nowego kryterium planowania aerozoloterapii”, jest obrazem dyskusji na temat implikacji dydaktycznych wynikających z niepoprawnej i nieprecyzyjnej wykładni praw rządzących aerolizacją proszków w leczeniu wziewnym ja również nowych obszarów otwierających się po korekcie obrazu wskaźnika akceleracji wdechu.
Plakat 2, „Wskaźnik akceleracji wdechu w konfrontacji z codzienną praktyką lekarską: predyktor czy dystraktor w procedurze doboru inhalatora suchego proszku?” jest próbą skonfrontowania wyidealizowanej wizji kreowanej na podstawie prac naukowo-badawczych i laboratoryjnych z perspektywą i obrazem „real-life” sposobu, w jaki pacjenci dokonują manewrów wdechowych. Istotną uwagą jest stwierdzenie, że w obu przypadkach kreowany obraz nie uwzględnia istotnych zmian towarzyszących obciążeniu swobodnego wdechu pacjenta oporem generowanym przez inhalator.
Plakat 3, „Źródła błędów i ograniczenia wykorzystania wskaźnika akceleracji wdechu związane z przebiegiem obwiedni wdechu obciążonego oporem oraz zakres możliwości ich zniwelowania przy wykorzystaniu systemu OLCIA” ma na celu zainicjowanie dyskusji co do celowości posługiwania się koncepcją wdechu nieobciążonego. Wydaje się bowiem, że w przypadku inhalowania przez każde urządzenie DPI, zaburzenia przepływów wdechowych są na tyle istotne i nieprzewidywalne, że postulat weryfikacji zdolności pacjenta do skutecznego pokonania oporu wdechowego dozownika jest w pełni uzasadniony. Podawane są przykłady wykorzystania modułu OLCIA do tego celu.
Plakat 4, „Matematyczne płuco” i zmodyfikowany wskaźnik akceleracji wdechu w alternatywnym modelu dystrybucji aerozolu oraz efektywności depozycji” jest graficzną ilustracją koncepcji wykorzystania wskaźnika akceleracji wdechu jako elementu obrazu przepływów wdechowych do oceny progu aerolizacji, objętości aerolizacji oraz głębokości dystrybucji chmury aerozolu w modelu objętościowym drzewa oskrzelowego.
Pliki PDF z plakatami i ich streszczeniami dostępne są z poziomu menu podrzędnego.
Wśród propozycji sposobów poprawnego doboru inhalatorów suchego proszku (DPI) wyróżnia się koncepcja wskaźnika akceleracji wdechu (WAW) jako istotnego parametru decydującego o efektywności planowanej terapii. Dokonano próby modyfikacji założeń teoretycznych WAW proponowanych przez H . Chrystyna , D. Pricea i BL Laube do postaci umożliwiającej uzgodnienie modelu WAW z aksjomatami obowiązującej wiedzy powszechnej, zaproponowano również odmienne sposoby jego interpretacji oraz zastosowania. W proponowanym nowym ujęciu WAW traci rolę samodzielnego predyktora poprawności doboru DPI stając się czynnikiem pośrednim, umożliwiającym oszacowanie czasu upływającego od początku wdechu do momentu osiągnięcia progu aerolizacji oraz wyliczenie przepływów w momencie rozpoczęcia i zakończenia procesu aerolizacji.
Poruszono temat praktycznej możliwości oszacowania wskaźnika akceleracji wdechu (WAW) i jego przydatności w zakresie doboru inhalatorów proszkowych (DPI). Omówiono analizę 1263 spirogramów sytuując wartości bezwzględne czasu TPIF w przedziałach 0-0,5s,>0,5s-1,0s, >1,0s-1,5s i >1,5s – 2,0 s, podano rozkład TPIF% FIT w przedziałach wartości 0%-25%FIT, >25%-50%FIT, >50%-75%FIT i >75%-100%FIT oraz rozkład VPIF%FVCIN w przedziałach wartości 0%-25% FVCIN, >25%-50% FVCIN, >50%-75% FVCIN i >75%-100% FVCIN. Wykazano istotną zmianę rozkładów w zależności od używanego parametru różnicującego (p<0,0002).
Na podstawie 114 par spirogramów (wiek badanych 13-82 lat, 47 kobiet, 67 mężczyzn) zaprezentowano graficzną ilustrację zjawiska unifikacji przepływów oraz przedstawiono różnice w wynikach pomiarów PIF przy wdechu swobodnym oraz po obciążeniu oporem. Dla zwężek Ø 5,0mm, Ø 4,6mm, Ø 4,0mm i Ø 3,0mm wartość PIF po obciążeniu oporem wynosiła odpowiednio 29%, 19%, 18% i 13% wartości wyjściowej.
Na podstawie dostępnych w literaturze danych wyliczono kolejno przybliżone objętości oraz pola powierzchni bocznej dla 20 kolejnych generacji dychotomicznego podziału dróg oddechowych. Zgodnie z zależnością 2n od 0 do 19 generacji obliczono łączną objętość oraz łączne pole powierzchni bocznej dla każdej z omawianych generacji drzewa oskrzelowego. Odrębną analizę objętości i pola powierzchni bocznej wykonano dla generacji 21-24. Stworzono model matematyczny, w którym cząstkowe objętości uszeregowane od generacji 0 do generacji 23 tworzą skumulowany ciąg wartości równy pojemności VC.
