Wskaźnik przyspieszenia wdechu : od aerodynamicznego perpetuum mobile do nowego kryterium planowania aerozoloterapii.
Wśród propozycji sposobów poprawnego doboru inhalatorów suchego proszku (DPI) wyróżnia się koncepcja wskaźnika akceleracji wdechu (WAW) jako istotnego parametru decydującego o efektywności planowanej terapii. Dokonano próby modyfikacji założeń teoretycznych WAW proponowanych przez H . Chrystyna , D. Pricea i BL Laube do postaci umożliwiającej uzgodnienie modelu WAW z aksjomatami obowiązującej wiedzy powszechnej, zaproponowano również odmienne sposoby jego interpretacji oraz zastosowania. W proponowanym nowym ujęciu WAW traci rolę samodzielnego predyktora poprawności doboru DPI stając się czynnikiem pośrednim, umożliwiającym oszacowanie czasu upływającego od początku wdechu do momentu osiągnięcia progu aerolizacji oraz wyliczenie przepływów w momencie rozpoczęcia i zakończenia procesu aerolizacji. Na tej podstawie wyliczane są pola pod prostą opisaną wartością WAW, opowiadające nieefektywnej objętości powietrza wdychanego przed osiągnięciem progu aerolizacji (V1) oraz objętości efektywnej mierzonej od początku do końca procesu aerolizacji (V2). Istotą modyfikacji modelu WAW jest zamiana relacji masa leku – przepływ na relację masa leku – objętość. Dzięki powiązaniu masy leku z objętością V2, do której masa ta jest rozpraszana tworzony jest model VC=V1+V2+V3, gdzie VC jest pojemnością płuc a V3 objętością dopełniającą, pojawiającą się od momentu zakończenia aerolizacji do końca trwania wdechu. Model taki otwiera szerokie możliwości dla analizy usytuowania objętości V2, będącej nośnikiem leku w kontekście kolejnych generacji drzewa oskrzelowego w ścisłym powiązaniu z charakterystyką VC, V1 i V3.
Kliknij na obraz aby przejść do podglądu pliku PDF
