„Matematyczne płuco” i zmodyfikowany wskaźnik akceleracji wdechu w alternatywnym modelu dystrybucji aerozolu oraz efektywności depozycji.
Problem określenia depozycji płucnej sprowadza się do podawania jej wartości jako odsetka dawki nominalnej. Wśród czynników decydujących o wielkości depozycji oraz jej lokalizacji podnoszona jest rola MMAD, jednakże antycypacja losów leku w drzewie oskrzelowym w oparciu o MMAD jest w praktyce klinicznej bardzo trudna. Przedstawiono propozycję alternatywnego modelu dystrybucji aerozolu oraz alternatywną miarę skuteczności depozycji opartą na danych dostępnych w warunkach praktyki lekarskiej, ze szczególnym uwzględnieniem WAW. Na podstawie dostępnych w literaturze danych wyliczono kolejno przybliżone objętości oraz pola powierzchni bocznej dla 20 kolejnych generacji dychotomicznego podziału dróg oddechowych. Zgodnie z zależnością 2n od 0 do 19 generacji obliczono łączną objętość oraz łączne pole powierzchni bocznej dla każdej z omawianych generacji drzewa oskrzelowego. Odrębną analizę objętości i pola powierzchni bocznej wykonano dla generacji 21-24. Stworzono model matematyczny, w którym cząstkowe objętości uszeregowane od generacji 0 do generacji 23 tworzą skumulowany ciąg wartości równy pojemności VC. Podobnie postąpiono w przypadku ciągu wartości pół powierzchni, kumulującego się do granicy całkowitej powierzchni wewnętrznej płuc. Dokonano próby wykorzystania omawianego matematycznego modelu objętości i powierzchni drzewa oskrzelowego do oceny trzech metod leczenia wziewnego: pMDI, DPI oraz nebulizacji. Dla różnych konfiguracji poszukiwano możliwości lokowania objętości chmury aerozolu w kontekście generacji drzewa oskrzelowego. Zaprezentowano możliwość wykorzystania WAW i „matematycznego płuca” do wskazania umownych granic początku i końca objętości chmury aerozolu w powiązaniu lokalizacyjnym z konkretnymi generacjami drzewa oskrzelowego. Dla każdej lokalizacji aerozolu w obrębie drzewa oskrzelowego wyliczono masę leku przypadającą na jednostkę powierzchni. Wydaje się, że proponowany model nie koliduje z obecnym stanem wiedzy na temat depozycji związanej z MMAD jako cechą aerozolu, tworząc jednocześnie szansę na bardziej precyzyjne zlokalizowanie zjawisk związanych z depozycją. Otwiera ponadto drogę do dyskusji nad zamianą abstrakcyjnej odsetkowej miary depozycji na mianowane jednostki masy leku przypadające na jednostkę powierzchni nabłonka dróg oddechowych.
Kliknij na obraz by oglądać plik PDF
