Model i analiza teoretycznych objętości wibroaerozolu przemieszczanego do zatoki w funkcji jego ciśnienia i pojemności obszaru docelowego
Nieżyty nosa i towarzyszące im schorzenia zatok przynosowych są znanym problemem medycznym. W ostatnim okresie rośnie zainteresowanie wykorzystaniem wibroaerozoli w ich leczeniu. Znane są liczne doniesienia, w których ocena metody oparta jest na efektach klinicznych. Celem prezentowanej pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy istnieje możliwość teoretycznego przewidywania korzyści zastosowania wibroaerozoloterapii u konkretnego pacjenta. Stworzono prosty model jamy nosowej o znanej stałej objętości oraz zatok przynosowych z możliwością kontrolowania ich objętości w granicach od 0 do 20 ccm. Układ złożony z modelu jam nosa i zatok oraz działającego urządzenia Pari Sinus uszczelniano zgodnie z metodyką prowadzenia zabiegu roponowaną przez dystrybutora sprzętu. Dokonano serii pomiarów zmian ciśnienia wewnątrz modelu pojedynczej zatoki w czasie swobodnego przepływu wibroaerozolu oraz w trakcie zamknięcia układu, co było modelowym odpowiednikiem artykulacji głosek „k”, „g” w trakcie rzeczywistej terapii. Dokonano analizy matematycznej teoretycznych objętości przemieszczanego do wnętrza zatok aerozolu w funkcji jego ciśnienia i pojemności modelu zatoki. Bazując na parametrach sprzętu ustalono przewidywaną objętość płynu, która teoretycznie winna zdeponować się w obrębie modelu. Wartość tę porównywano z rzeczywistą objętością płynu pojawiająca się w modelu zatoki. Wydaje się, że podejście uwzględniające aspekty fizyczne zagadnienia, stanowiące wstępną próbę rozwiązania problemu dawkowania leku do wnętrza zatok, może być w przyszłości elementem odniesienia uwzględnianym w metodyce badań opartych wyłącznie na ocenie skuteczności klinicznej metody.
Kliknij na obraz aby przeglądać plik PDF
