AEROZOLOTERAPIA.PL
Felix, qui potuit rerum cognoscere causas
Menu
Wśród propozycji sposobów poprawnego doboru inhalatorów suchego proszku (DPI) wyróżnia się koncepcja wskaźnika akceleracji wdechu (WAW) jako istotnego parametru decydującego o efektywności planowanej terapii. Dokonano próby modyfikacji założeń teoretycznych WAW proponowanych przez H . Chrystyna , D. Pricea i BL Laube do postaci umożliwiającej uzgodnienie modelu WAW z aksjomatami obowiązującej wiedzy powszechnej, zaproponowano również odmienne sposoby jego interpretacji oraz zastosowania. W proponowanym nowym ujęciu WAW traci rolę samodzielnego predyktora poprawności doboru DPI stając się czynnikiem pośrednim, umożliwiającym oszacowanie czasu upływającego od początku wdechu do momentu osiągnięcia progu aerolizacji oraz wyliczenie przepływów w momencie rozpoczęcia i zakończenia procesu aerolizacji.
Poruszono temat praktycznej możliwości oszacowania wskaźnika akceleracji wdechu (WAW) i jego przydatności w zakresie doboru inhalatorów proszkowych (DPI). Omówiono analizę 1263 spirogramów sytuując wartości bezwzględne czasu TPIF w przedziałach 0-0,5s,>0,5s-1,0s, >1,0s-1,5s i >1,5s – 2,0 s, podano rozkład TPIF% FIT w przedziałach wartości 0%-25%FIT, >25%-50%FIT, >50%-75%FIT i >75%-100%FIT oraz rozkład VPIF%FVCIN w przedziałach wartości 0%-25% FVCIN, >25%-50% FVCIN, >50%-75% FVCIN i >75%-100% FVCIN. Wykazano istotną zmianę rozkładów w zależności od używanego parametru różnicującego (p<0,0002).
Na podstawie 114 par spirogramów (wiek badanych 13-82 lat, 47 kobiet, 67 mężczyzn) zaprezentowano graficzną ilustrację zjawiska unifikacji przepływów oraz przedstawiono różnice w wynikach pomiarów PIF przy wdechu swobodnym oraz po obciążeniu oporem. Dla zwężek Ø 5,0mm, Ø 4,6mm, Ø 4,0mm i Ø 3,0mm wartość PIF po obciążeniu oporem wynosiła odpowiednio 29%, 19%, 18% i 13% wartości wyjściowej.
Na podstawie dostępnych w literaturze danych wyliczono kolejno przybliżone objętości oraz pola powierzchni bocznej dla 20 kolejnych generacji dychotomicznego podziału dróg oddechowych. Zgodnie z zależnością 2n od 0 do 19 generacji obliczono łączną objętość oraz łączne pole powierzchni bocznej dla każdej z omawianych generacji drzewa oskrzelowego. Odrębną analizę objętości i pola powierzchni bocznej wykonano dla generacji 21-24. Stworzono model matematyczny, w którym cząstkowe objętości uszeregowane od generacji 0 do generacji 23 tworzą skumulowany ciąg wartości równy pojemności VC.
Na XVI Konferencji Naukowo-Szkoleniowej Alergologów, Pneumonologów i Immunologów Klinicznych, która odbyła się 20 września 2014 r w Kazimierzu kontynuowano prezentacje zagadnień związanych z poprawnym doborem inhalatorów suchego proszku.
W badaniu pilotowym zaprezentowano możliwości próbkowania ciśnień w przestrzeni dróg oddechowych w warunkach zastosowania konkretnego oporu wdechowego. Wykorzystano w tym celu oprogramowanie kalkulatora nebulizacji OLCIA wraz z dedykowanym modułem pomiarowym cechującym się rozdzielczością próbkowania 30 milisekund dla skali czasu oraz z dokładnością 5,5mmH2O dla pomiaru ciśnienia. Źródłem oporów było urządzenie Threshold IMT™ firmy Clement Clark. W arkuszu kalkulacyjnym odtwarzano obwiednie fazy wdechowej osoby dorosłej odpowiednio dla zastosowanych oporów 10, 15, 20, 25, 30, 35 i 40 cmH2O. Zaobserwowano zjawisko silnej korelacji wartości ciśnienia wdechowego z wartością zastosowanego oporu (współczynnik Pearsona R=0,98).
Na podstawie 114 par spirogramów (wiek badanych 13-82 lat, 47 kobiet, 67 mężczyzn) zaprezentowano graficzną ilustrację zjawiska unifikacji przepływów wdechowych. Dla oporów zwężek Ø 5,0mm, Ø 4,6mm, Ø 4,0mm i Ø 3,0mm przedstawiono, w jaki sposób wpływają one na efektywność wdychania powietrza, rozumianą jako wartość szczytowego przepływu wdechowego (PIF) oraz wartość maksymalnego przepływu wdechowego pojawiającego się w momencie odpowiadającym 50% FVC IN (MIF50). Poszukiwano odpowiedzi na pytanie, czy typ zastosowanego oporu wdechowego dywersyfikuje stopień korelacji PIF i MIF50 z kluczowymi deskryptorami antropometrycznymi oraz parametrami spirometrycznymi opisującymi fazę wydechu nieobciążonego. Przeanalizowano korelacje obciążonych PIF i MIF50 z wartością swobodnych FEV1, FEV1%normy, PEF, PIF, MIF50, FVCEX, FVC%normy oraz wiekiem, masą ciała i wzrostem pacjenta.
XII Międzynarodowy Kongres PTA „Alergologia XXI wieku – nowe wyzwania, nowe możliwości”, który miał miejsce 9-12 września w Bydgoszczy był okazją do zaprezentowania funkcjonalnych narzędzi, które bazują na dorobku wypracowanym w latach poprzednich.
Dla dowolnej pojemności płuc VC i dowolnej głębokości wykonywanego wdechu TV, dzięki obliczeniom, możliwe jest wskazanie zarówno sytuacji skrajnych, w których skuteczna terapia jest problematyczna, jak również dobór optymalnej terapii w oparciu o możliwie najszerszy zakres aktualnej wiedzy medycznej i technicznej.Dla zadanej pojemności życiowej obliczane są objętości i pola powierzchni bocznej 23 generacji drzewa oskrzelowego. Analiza techniki inhalacyjnej dokonywana jest w trzech kontekstach. Pierwszy kontekst określa zadana charakterystyka wykonywanego wdechu. Na podstawie WAW na obwiednię wdechu nakładane są: objętość nieefektywna dla aerolizacji (V1), objętość chmury generowanego aerozolu (V2) oraz objętość powietrza dopełniającego (V3). Drugi kontekst dla badanej techniki i obwiedni wdechu stanowi ulokowanie chmury aerozolu V2 w konkretnej generacji (lub generacjach) drzewa oskrzelowego. Trzeci kontekst tworzy rzutowanie objętości V2 aerozolu na rozkład receptorów β2,GR i M2 w obrębie oskrzeli.
Celem prezentowanej pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy istnieje możliwość teoretycznego przewidywania korzyści zastosowania wibroaerozoloterapii u konkretnego pacjenta. Stworzono prosty model jamy nosowej o znanej stałej objętości oraz zatok przynosowych z możliwością kontrolowania ich objętości w granicach od 0 do 20 ccm. Układ złożony z modelu jam nosa i zatok oraz działającego urządzenia Pari Sinus uszczelniano zgodnie z metodyką prowadzenia zabiegu roponowaną przez dystrybutora sprzętu. Dokonano serii pomiarów zmian ciśnienia wewnątrz modelu pojedynczej zatoki w czasie swobodnego przepływu wibroaerozolu oraz w trakcie zamknięcia układu, co było modelowym odpowiednikiem artykulacji głosek „k”, „g” w trakcie rzeczywistej terapii. Dokonano analizy matematycznej teoretycznych objętości przemieszczanego do wnętrza zatok aerozolu w funkcji jego ciśnienia i pojemności modelu zatoki.
W dniach 25-28 kwietnia 2017 r , w Antibes we Francji, odbyła się trzydniowa konferencja Respiratory Drug Delivery® Europe 2017, poświęcona innowacyjnym badaniom i współczesnym zagadnieniom terapii inhalacyjnej. Szczególnie uwypuklone zostały tematy związane z szeroko pojętą personalizacją terapii i współdziałaniu urządzeń z układem oddechowym pacjenta, zarówno w aspekcie kontroli emisji aerozolu jak i monitorowania zjawisk towarzyszących prowadzonej inhalacji.
Autorzy proponują prześledzenie procesu usystematyzowania pojęć oraz procesu algorytmizacji pozyskiwania wartości parametrów niezbędnych do oszacowania dawek. Na etapach pośrednich (gromadzenia danych) są nimi: wiek pacjenta i masa ciała, z których wyprowadzone są wartości częstości oddychania, czasu trwania fazy wdechowej oraz objętości pojedynczego oddechu. Dokonywany jest również dokładny opis sprzętu i parametrów produkowanego aerozolu. Na etapie wykonawczym, znając cechy stosowanego leku możliwe jest oszacowanie dawki realnie dostarczanej i dawki deponowanej.
Autorzy udowadniają, że wykorzystanie wieloparametrowego opisu sytuacji klinicznej pozwala (pod warunkiem spożytkowania rzetelnych danych) na numeryczne oszacowanie dawki dostarczanej i deponowanej. Prowadząc symulację dla różnych konfiguracji [sprzęt] <-> [lek] <-> [pacjent] <-> [stopień duszności] można wskazać te z nich, która gwarantuje najwyższą efektywność podaży leku do dróg oddechowych pacjenta.
Zdaniem autorów nebulizacja jest metodą bardziej wartościową nie tylko z perspektywy “doktrynalnej”, z której jest bezsprzecznie metodą legitymująca się “twardymi” i certyfikowanymi parametrami. Ważniejsze wydaje się bowiem podejście pragmatyczne. Trudno bowiem pogodzić się z opinią ekspertów, że metoda, której do osiągnięcia dawki porównywalnej z nebulizacją należy spożytkować od 10 do 40 dawek z dozownika pMDI może być propagowana jako “metoda z wyboru” bez refleksji nad szerokim kontekstem jej stosowania.
