Komputerowe wspomaganie planowania terapii wziewnej: nowe wymagania – nowe możliwości
Pomimo znanych zaleceń prowadzenia terapii w wiek XXI wkraczamy z problemem kontroli astmy. Rozeznanie, która z możliwych kombinacji konkretnej techniki inhalacji, konkretnego sprzętu i konkretnego leku jest dla konkretnego pacjenta– stanowi trudne wyzwanie. Autorski program komputerowy „Kontekster” wymaga od użytkownika szczegółowego zdefiniowania: parametrów techniki inhalacyjnej, VC chorego i kształtu obwiedni wdechu. Dla DPI kluczowymi parametrami są: próg i czas aerolizacji, dla pMDI moment wyzwolenia dawki, czas emisji i efektywny czas emisji, dla pMDI+KI objętość komory a dla nebulizacji czas opóźnienia i trwania emisji. Dla zadanej obwiedni obliczany jest wskaźnik akceleracji wdechu (WAW) oraz objętość wdechowa TV. Dla zadanej pojemności życiowej obliczane są objętości i pola powierzchni bocznej 23 generacji drzewa oskrzelowego. Analiza techniki inhalacyjnej dokonywana jest w trzech kontekstach. Pierwszy kontekst określa zadana charakterystyka wykonywanego wdechu. Na podstawie WAW na obwiednię wdechu nakładane są: objętość nieefektywna dla aerolizacji (V1), objętość chmury generowanego aerozolu (V2) oraz objętość powietrza dopełniającego (V3). Drugi kontekst dla badanej techniki i obwiedni wdechu stanowi ulokowanie chmury aerozolu V2 w konkretnej generacji (lub generacjach) drzewa oskrzelowego. Trzeci kontekst tworzy rzutowanie objętości V2 aerozolu na rozkład receptorów β2,GR i M2 w obrębie oskrzeli. Dla dowolnej pojemności płuc VC i dowolnej głębokości wykonywanego wdechu TV, dzięki obliczeniom, możliwe jest wskazanie zarówno sytuacji skrajnych, w których skuteczna terapia jest problematyczna, jak również dobór optymalnej terapii w oparciu o możliwie najszerszy zakres aktualnej wiedzy medycznej i technicznej.
Kliknij na obraz aby przeglądać plik PDF
