Szczytowy przepływ wdechowy (PIF)

Cykl oddechowy, w trakcie na przykład 80 letniego życia, będzie powielany ponad 500 000 000¹⁾ (pięćset milionów) razy, zatem szansa na korektę, kompensację i zoptymalizowanie ilości powietrza niezbędnego do oddychania jest praktycznie nieograniczona. Jeden nieoptymalny wdech nie ma w tej perspektywie istotnego znaczenia.
Zasada ta sprzyja nebulizacji – czas zabiegu oraz liczne cykle oddechowe minimalizują i korygują błędy jednostkowe pojawiające się przy pojedynczych wdechach.

Zupełnie odmiennie przedstawia się problem w przypadku proszkowego urządzenia inhalacyjnego (DPI). Jego użycie jest aktem jednostkowym, interakcja między wdechem pacjenta a zadziałaniem urządzenia zachodzi jednokrotnie w ograniczonym w wycinku czasu. To sprawia, że błędów działania dozownika nie można skompensować (poprawić) kolejnym wdechem, ponieważ po wyzwoleniu dawki urządzenie kończy swój „cykl życiowy” aż do kolejnego uruchomienia.

Sztuka godzenia momentu zadziałania dozownika z optymalnym wycinkiem cyklu oddechowego pacjenta będzie tematem tej sekcji serwisu.

Objętość wdychana, czas wdechu a wartość PIF.

Przyjmijmy, że zdrowa (IP40%RCT) osoba dorosła oddycha z częstością BF=12/min objętością oddechową TV = 500ml. Przy takich założeniach czas cyklu RCT – 60sek/12BF = 5 sek a faza wdechowa trwa RCT x 40% = 2 sek.