➀ Opis wersji rozbudowanej programu. ➁ KONTEKSTER w symulacji obsługi DPI, ➂ KONTEKSTER w symulacji obsługi pMDI ➃ KONTEKSTER w symulacji obsługi pMDI+KI ➄ KONTEKSTER w symulacji obsługi nebulizacji i nebulizacji nadzorowanej elektronicznie. ▷
Internet (dla osób nie dysponujących szerszym zakresem kompetencji programistycznych) nie jest najbardziej elastycznym medium do kreowania aplikacji użytkowych działających na stronach przeglądarek. W tym przypadku łatwiej było rozwijać narzędzie jako pełnoprawny, działający samodzielnie program komputerowy.
Zawiera ob bardzo podobne funkcjonalności jak jego wersja testowa on-line. Sekcja (A) służy do kształtowania obwiedni symulowanego wdechu. Nowa sekcja (B) daje możliwość tworzenia kontekstu dla konkretnego inhalatora i jego konkretnych parametrów technicznych. Sekcję (C) wzbogacono o graficzny komentarz do rozkładu receptorów β2 adrenergicznych i muskarynowych oraz koncentracji dawki w funkcji jednostki powierzchni błony śluzowej miejsca docelowego.
Typowe menu (1) pozwala na obsługę szybkich ustawień TV, VC oraz, co jest nowością, płaskich charakterystyk obwiedni przy wdychaniu przez urządzenia DPI. Dla każdego przedziału czasowego, zgodnie z kątem nachylenia obwiedni, podawane są chwilowe współczynniki WAW oraz uśredniony WAW dla przedziału czasowego t0 – tPIF (3). Znane z wersji testowej pola (4) i (6) podają odpowiednio wartość TV zliczoną pod obwiednią oraz objętości chwilowe, tutaj (13): Vt 0.0 sek-Vt 0.25 sek. Sterowanie nachyleniem fragmentów obwiedni następuje przez przyciski sterowania (14), które skalowane są w litrach na minutę. Włączając opcję (7) można skorzystać z liniatury (8) podpowiadającej, jakich wartości przepływów przez cztery typy zwężek nie jest w stanie przekroczyć 95% populacji. Opcja ta pozwala na bardziej racjonalne symulacje, stanowiąc hamulec dla wybujałej wyobraźni na temat „łatwości” dokonywania swobodnego, „sinusoidalnego” wdechu przez istotny opór urządzenia DPI. Przepływ szczytowy PIF (9), znany z obwiedni wdechu swobodnego przy symulacji DPI przesuwa się ku stronie lewej obwiedni i plasuje się na początku fazy plateau.
Można zauważyć, że pole pod obwiednią jest pokolorowane kolorem zielonym (10) żółtym (11) i niebieskim (12). Pole zielone odpowiada pierwszej, nieefektywnej objętości powietrza, na przykład, do chwili uzyskania przepływu równego progowi aerolizacji dla symulowanego urządzenia DPI pobierane jest 0,141 L „nieefektywnego” powietrza, które trafi wgłąb dróg oddechowych jako pierwsze. Po około 0,35 sek osiągnięty jest próg aerozlizacji i przez kolejne 0,25 sek następuje aerozlizacja proszku. Oznacza to nie mniej, nie więcej, że proszek ten jest rozpraszany do objętości powietrza rzędu 0, 258 L, która wpada do dróg oddechowych jako druga w kolejności. Pozostała objętość TV, rzędu 3,712 L, jest objętością dopełniającą wchodzącą do dróg oddechowych jako ostatnia.
Panel sterowania parametrami urządzeń inhalacyjnych otwiera „osierocona” z panelu poprzedniego wartość VC (1). Przyciski typu radio (2), (6), (9) i (14) na rysunku poniżej pozwalają odpowiednio na wybór symulacji urządzeń DPI, pMDI+KI, pMDI stosowanego bez komory inhalacyjnej oraz nebulizacji.
Dla urządzeń DPI istotnymi parametrami są próg aerolizacji (3) w L/sek oraz czas aerolizacji (4) w sekundach. W przypadku, gdy obwiednia jest wyrysowana poniżej progu aerolizacji pojawia się stosowny komunikat (5) : „Nie osiągnięto progu aerolizacji”. Opcja ta jest bardzo pouczająca dla bezkrytycznych zwolenników forsowania tezy, że DPI mogą być stosowane u dzieci bez żadnych ograniczeń. Dla systemów pMDI można wybrać (7) jeden z dwunastu modeli komór inhalacyjnych. Przy dużych objętościach komór i niskich wartościach TV pojawia się komunikat (8) informujący o dysproporcji. Dla pMDI stosowanego samodzielnie (9) istotne są czas emisji aerozolu (10) oraz moment wyzwolenia dawki (11), który może poprzedzać, lub następować po rozpoczęciu wdechu. Program wylicza efektywny pod względem poboru czas emisji z pMDI (12) a wnioski z wyliczeń podaje w komunikacie (13). Nebulizacja (14) opisywana jest przez parametry możliwe do wykorzystania na drodze elektronicznego nadzoru nad produkcją aerozolu. Należą do nich: Procent wypełnienia aerozolem objętości wdechowej TV (15) oraz opróżnianie czasowe emisji chmury (16) od chwili początku wdechu. Wszelkie istotne uwagi podawane są w komunikacie (17).
Panel (C), służący do graficznej prezentacji losów aerozolu w drzewie oskrzelowym pozwala na rzutowanie chmury na kolejne strefy dróg oddechowych(1), którym odpowiadają kolejne generacje oskrzeli (2) i ich objetości cząstkowe (3). Przyrost tych objętości z generacji na generację opisuje objętość skumulowana (4).
Poza rozkładem receptorów (5) i (6) chmurę aerozolu (7) można postrzegać w kontekście dawki leku (8) rozkładającej się na pole powierzchni skumulowanej (9) lub pole powierzchni obszaru, w którym „zatrzymała się” chmura aerozolu (10). Jak widać (z wielkim trudem) na rycinie powyżej, chmura aerozolu pobranego przez osobę dysponującą VC rzędu 4,67 L i wykonującego wdech zbliżony do VC, czyli z TV rzędu 4,11L lokalizuje około 0,25 L aerozolu głęboko w strefie wymiany gazowej (cienka, drobna linia koloru żółtego w obrębie 21-23 generacji oskrzeli) .
PROGRAM DO POBRANIA.
PO ZAPISANIU NA DYSKU KOMPUTERA DOCELOWEGO NIE WYMAGA INSTALACJI.
(Uwaga: konieczna uprzednia instalacja platformy NET. Dotyczy systemów starszych niż Vista)
